خرس‌های پاندا و آشنایی با این موجودات دوست داشتنی

پانداهای غول پیکر، خرس های سفید و سیاهی هستند که در خطر انقراض قرار دارند.

چشم های پاندا چشم های بیشتر خرس ها مردمک های گردی دارد. اما پاندای غول پیکر در این زمینه یک استثنا است که مردمک چشم هایش مثل چشم های گربه حالت یک شکاف عمودی را دارد. این چشم های غیرمعمول باعث شده چینی ها پاندا را “خرس گربه غول پیکر” بنامند. پاندا دید خیلی خوبی دارد.

پاندا رنگ سیاه وصله مانندی دور چشم ها، گوش ها، شانه ها، سینه، پاها (از بالای زانو تا مچ پا) و از مچ پا به پایین پانداهای غول پیکر سفید وجود دارد. این رنگ سیاه و سفید ممکن است که پاندا را در محیط سنگی و برفی از دیدها پنهان کند.

اندازه پانداپاندا بزرگ ترین پانداها تا تقریباً ۲۵۰ پوند (۱۱۵ کیلوگرم)، که در حدود وزن یک انسان درشت است رشد می کنند. آنها حدود ۲۵/۵ تا شش فوت (۶/۱ تا ۸/۱ متر) طول دارند. پاندای مذکر بزرگسال متوسط آن قدر رشد می کند که طول شانه هایش به سه پا (یک متر) و وزنش به حدود ۱۸۰ پوند (۸۰ کیلوگرم) برسد. طول دم پاندا حدود شش اینچ (۱۶ سانتی متر) است.

پنجه های جلویی پاندا خیلی غیرمعمولی است. این پنجه ها پنج انگشت چنگال دار به اضافه یک استخوان اضافی دارد که مثل یک شست روبرو کار می کند. این شست واقعاً یک انگشت نیست (مثل شست ما نیست). این شست بیشتر یک استخوان مچ بلند اضافه است که مثل یک شست کار می کند.

پانداها این پنجه های ماهر و چالاک را برای قاپیدن غذایشان (بامبو و برگ ها) مورد استفاده قرار می دهند.

سر پاندا از آنجایی که پانداها بیشتر وقتشان را صرف خوردن بامبویی که سفت و از نظر غذایی فقیر است می کنند، دندان ها و فک های قوی ای دارند که برای زنده ماندن آنها خیلی مهم است. پانداهای غول پیکر دندان های آسیای بزرگی دارند (دندان های آسیا دندان های صاف و مسطحی هستند که برای خرد کردن غذا مورد استفاده قرار می گیرند). آنها همچنین چند دندان تیز دارند که برای گاز گرفتن ساقه های بامبوی سفت مورد استفاده قرار می گیرند.

پانداها ۴۲ دندان دارند. آنها همچنین ماهیچه های فک قوی ای دارند که برای جویدن بامبوی سفت مناسب است.

پانداها پوشش پشمی روغنی خیلی ضخیمی دارند که آنها را در محل سکونت کوهستانی بارانی سردشان گرم نگه می دارد. پوشش آنها از دو نوع مو ساخته شده. یکی موهای زبر ضخیم و بلند است و دیگری یک پوشش خز متراکم نرم کوتاه تر است. این خز ضد آب است.

خرس‌های پاندا نسبت به همه خرس ها بخصوص ترین تغذیه را دارند. غذای آنها تقریباً به دو گونه بامبو (بامبوی چتری و بامبوی پیکانی شکل) محدود می شود.

پانداها تقریباً روزی ۴۰ پوند یا ۱۸ کیلوگرم غذا می خورند. بامبو مواد مغذی خیلی کمی دارد. حتی با این که پاندا این گیاه را می خورد، نمی تواند آن را خیلی خوب هضم کند و بیشتر بامبو هضم نشده از منطقه دستگاه گوارش می گذرد. پاندا باید ۱۲ ساعت در روز بخورد تا مواد غذایی مورد نیاز به بدنش برسد. نای و معده پاندا حالت زمخت و سفتی دارد که در مقابل غذای سفت مقاوم است.

نحوه خوردن

پانداها معمولاً موقعی که در وضعیت عمودی نشسته اند، می خورند. با این شکل نشستن، آنها می توانند پنجه های جلویی شان را برای نگه داشتن غذایشان مورد استفاده قرار دهند.

پانداهای عظیم وحشی در مجموعه ای از چند کوه در چین غربی و مرکزی، اکثراً در ایالت سیشوان، شانکسی و گانسو زندگی می کنند.

به خاطر ویرانی مسکن طبیعی یا محل سکونت پانداها، آنها در یک سری از محدوده های گسسته و جدا زندگی می کنند. در نتیجه شش جمعیت جدا از هم پانداها زندگی می کنند که نژادشان با هم مخلوط نشده است.

مسکن طبیعی پاندای غول پیکر سرزمین جنگلی کوهستانی ابری، بارانی و مرطوب است. جایی که گیاه بامبو در آن رشد می کند. پانداهای غول پیکر در جنگل های معتدل با گیاهان همیشه بهار و گیاهانی که در زمستان برگشان می ریزد، در ارتفاع بین ۳۰۰۰ و ۱۰۵۰۰ پایی (۹۰۰ تا ۳۲۰۰ متری) و در ارتفاعات پایین مناطق سرد و کوهستانی (خط مفروظی که بالای ان هیچ درختی رشد نمی کند) پیدا می شوند. پانداها عادت داشتند که در ارتفاعات پایین تر هم زندگی کنند، اما با توسعه کشاورزی و سرزمین های محل سکونت انسان، پانداها به بالا به داخل کوهستان ها رانده شدند.

پانداهای غول پیکر گونه های در خطری هستند که تعدادشان به تدریج که مسکن زندگی شان ویران می شود، کم می شود. تقریباً ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ پاندا در حیات وحش (در چین) زندگی می کنند. حدود ۱۲۰ پاندا هم در باغ وحش ها و مراکز پرورش در سراسر جهان زندگی می کنند. این گونه ها بسیار آسیب پذیرند و به خاطر انسان ها در معرض انقراض قرار دارند.

صورت پاندا پانداهای غول پیکر اکثراً خجالتی و منزوی هستند. آنها در بیشتر مدت حیاتشان تنها زندگی می کنند. یک گروه کوچک از پانداها ممکن است در یک منطقه بزرگ پخش شوند و معمولاً تنها هنگام تولید مثل همدیگر را ببینند. دانشمندان خیلی زیاد درباره این جانور نمی دانند.

شواهد دقیقی درباره طول عمر پاندای غول پیکر در جهان وحش وجود ندارد. اما دانشمندان چینی گزارش می کنند که بعضی از پانداها در باغ وحش ها تا ۳۵ سالگی زندگی کرده اند. بیشتر جانوران در حیات وحش مدت طولانی تری زندگی می کنند.

پانداهای غول پیکر راه رفتنشان حالت غلتیدن و خرامیدن دارد. پانداهای غول پیکر مثل انسان و سایر خرس ها پاصاف هستند (هم کف پا و هم پاشنه و هم انگشتان در موقع راه رفتن زمین را لمس می کند).

پانداها به خوبی از درختان بالا می روند. آنها پنجه های کوتاهشان را مورد استفاده قرار می دهند تا پوست درخت را بگیرند و بالا روند. بعضی وقت ها آنها بالای درخت چرت بعد از ظهر می زنند.

بر خلاف بسیاری از خرس های دیگر، پانداها نمی توانند روی پاهای عقبی شان راه بروند.

پانداها نسبت تولید مثل خیلی پایینی دارند که در کاهش تعداد آنها مؤثر بوده است. پانداهای غول پیکر مؤنث و مذکر در فصل بهار جفت گیری می کنند و با صدا و بو یکدیگر را جذب می کنند.

مؤنث ها بین ۹۵ تا ۱۶۰ روز بعد از جفت گیری بچه شان را به دنیا می آورند. آنها توله هایشان را در پناهگاه هایی که در زمین حفر می کنند نگه داری می کنند. یکی دو توله متولد می شود اما معمولاً یک توله زنده می ماند.

خرس‌های پاندا  اگر غذایشان در تمام طول سال در دسترسشان باشد، در زمستان به خواب نمی روند. همچنین بامبویی که می خورند آن قدر ارزش غذایی بالایی ندارد که برای زمستان چاقشان کند. در طول ماه های سرد زمستان، پانداهای غول پیکر به ارتفاعات پایین تر می روند که کمی گرم تر است. آنها همچنین در پناه درختان یا جاهای گود پناه می گیرند. در هر حال به نظر نمی رسد که پناهگاه های دایمی داشته باشند.

توله پانداها، کوچک، سفید، کور و بدون پوشش خز هستند و در هنگام تولد ناتوان هستند. به استثنای جانوران کیسه دار (کانگوروها و …) توله های پاندای غول پیکر کوچک ترین پستانداران تازه متولد شده هستند. وزن آنها هنگام تولد چهار تا شش اونس (۸۵ تا ۱۴۰ گرم) است که سبک تر از وزن یک سیب است.

مثل بچه تازه متولد شده انسان، توله پاندا موقعی که گرسنه است یا نیاز به توجه مادر دارد گریه می کند. پوششی که در بزرگی پاندا رنگ می گیرد، حدود یک ماه بعد از تولد به وجود می آید. چشمان توله در شش تا هفت هفتگی باز می شود. آنها حدود سه ماه بعد از تولد مادرشان را دنبال می کنند. پانداها خوردن بامبو را در حدود شش ماهگی شروع می کنند و در حدود نه ماهگی توسط مادر از شیر گرفته می شوند. توله ها خیلی آهسته رشد می کنند. آنها برای یک تا دو سال با مادرشان می مانند و در دو تا چهار سال به طول کامل رشد می کنند.

منبع:عصر ایران